M’n 3^e triatlon: ik vind dit écht leuk!
 

Na ruim 2 jaar mocht ik gister weer: een echte officiële triatlon mét andere deelnemers. Gelukkig bleek waar wat ik afgelopen jaren kon voelen: dit is echt mijn ding! Ik heb gefietst en gelopen met een big smile - met zwemmen is dat lastig ;) - en als extra kers op de taart mocht ik op het podium eindigen als 1^e dame.

In 2019 ben ik gestart met deze nieuwe hobby en heb ik een 1/8 en een 1/4 triatlon gedaan. Vervolgens noem ik mezelf al bijna 3 jaar een ‘triatleet’ terwijl ik pas twee wedstijden had gedaan. Gister stond in het teken van vertrouwen: vertrouwen in de transities, m’n lichaam en m’n mindset. Super mooi om gister te mogen ervaren dat ik zó kan genieten van een triatlon, dat het is gelukt zonder een blessure en dat er zoveel kracht zit in mindset en ademhaling!

Afgelopen jaren heb ik niet stil gezeten: ik heb voldoende getraind (zowel fysiek als mentaal) en me ook verder verdiept in de wereld van de triatlon. Toch is het anders om dan weer aan de startlijn te staan met 140 andere deelnemers. En ja, dan is het best een beetje spannend of alles ‘goed’ gaat, met name met die wissels en… het openwater zwemmen met heel veel anderen om (en over) je heen.

Wedstrijdverslagje 

Je kunt bijna een boek schrijven over wat er in één zo’n triatlon gebeurt. Bij deze een beknopte samenvatting van mijn beleving van gister.  

We zijn mooi op tijd in Giesbeek. Stap 1: startnummer halen en dan de belangrijke vraag… mag ik m’n wetsuit aan? Voor de niet-triatleten onder ons: als het water > 22 graden is, mag je geen wetsuit aan. Het was een warme dag en het water was al behoorlijk opgewarmd de dagen ervoor, dus het was nog onzeker: met of zonder pak?! Yes, het mag! Dat is erg fijn voor mij als minder ervaren zwemmer, een wetsuit geeft je drijfvermogen. Rustig omkleden, goed plekje in de wisselzone zoeken, spullen netjes op volgorde klaarleggen en dan is het tijd om in te inzwemmen. Het is warm zat dus een lange warming up is niet nodig.

Ik heb me bewust niet te ver vooraan opgesteld bij de start, dat is geen goed idee als je geen hele snelle zwemmer bent ;) Startschot: boem, rustig aan rennen we als groep richting het water, vervolgens zoek ik een beetje een ‘open’ plek en hoppa…. Hoofd in het water en gaan: direct proberen een rustige en krachtige slag te pakken. Niet af laten leiden door het gespatter om me heen. IK herhaal, ik laat me niet afleiden: focus… eigen race zwemmen. Al snel merk ik dat ik rustig adem en in m’n eigen ritme zwem. Dat voelt goed. Wacht, let op: oriëntatie… waar zwem ik heen? Gele boeien zijn vrij onherkenbaar tussen alle gele (!) badmutsen (tip voor de organisatie, haha). Ik zwem mee met de massa. Af en toe in de swimstream van iemand voor me, dat voelt goed. Af en toe een trap, slag, of klap van iemand anders, dat voelt minder goed. Ik laat me er niet door afleiden, dit had ik verwacht. Part of the game. En doorzwemmen: twee rondjes om het eiland. Ik ben blij met m’n slag en denk regelmatig aan alle tips die ik van trainer Ad & Milo heb gekregen afgelopen maanden: bedankt mannen, het heeft me zeker geholpen om met meer vertrouwen en flow te zwemmen!

Als het einde in zicht is (voor zover je nog enigszins helder ziet door zo’n brilletje) begin ik me voor te bereiden op de 1^e transitie: water uit rennen, brilletje omhoog, horloge indrukken, badmuts in de daarvoor bestemde mand (ander strafpunten!), fiets zoeken, wetsuit uit, gelletje & slok water naar binnen, fietsschoenen aan, rugnummer om doen, helm op en…. met de fiets aan de hand naar de start van het parcours. Tja, dat zijn stiekem best veel dingen om aan te denken ;)

Heel blij dat de transitie soepel verliep en dat ik nu kan gaan knallen op de fiets! Nou ja, de 1^e ronde (van de 5) zou ik rustig aan doen was het plan: het parcours leren kennen en daarna nog genoeg rondes tijd om gas te geven. De start is wind mee, dat voelt goed! Ademhaling check, slokje drinken check, mindset check…. Vijf rondes fietsen te gaan, geen idee hoeveel mensen er voor me liggen; meer dan genoeg om lekker aan het inhalen te beginnen! Dat voelt goed en geeft vertrouwen, ook al haal ik voornamelijk mannen in en ben ik stiekem op zoek naar de snel-zwemmende dames die voor mij fietsen J. Oké, focus op die drempels en op de bochten. Daar komt die haakse hoek… rem, nog meer remmen, wow, dit is echt een HOEK, de fietser voor me moet losklikken, zelf stond ik ook bijna stil, maar kon door: aanzetten weer en go. Volle bak wind tegen nu op het fietspad. Wacht even wie fietsen hier: toeristen, mensen op bakfietsen… check, dit fietspad is niet afgezet. Dat had ik niet verwacht, aanpassen van focus. Het is af en toe best spannend als je op je stuur ligt en niet kunt remmen, andere triatleten in wilt halen en ook de ‘gewone’ fietsers; gezellig samen op één smal paadje. Extra opletten dus en blijven lachen!

“Yes” – daar zie ik Bart & Marieke Pot staan: direct voel ik wat extra energie! De 1^e ronde vloog voorbij, nog 4 te gaan. Het fietsen voelde goed, ik zat in de flow, ondanks de scherpe bochten die het tempo er uit haalde. In de laatste fietsronde haalde ik nog net een andere dame in. Uiteindelijk had zij een soepelere wissel en we starten precies tegelijk met lopen. Ook deze transitie is met volle aandacht: fiets ophangen, pas dan mag je helm los, fietsschoenen uit, sokken aan, loopschoenen aan, zonneklep op en GO! De organisatie roept om “als ik het goed heb starten hier de eerste 2 dames aan het lopen”. Oh wow denk ik, dat had ik niet verwacht. Vol vertrouwen start ik met lopen en ik merk dat de andere dame niet aan kan haken. Vier rondes van 2,5 km lopen. Vlak voor het 1^e keerpunt komt er een vrouw mij tegemoet gelopen… interessant; er loopt dus toch nog een dame voor me. Ergens geeft dit een extra kick om iets te versnellen, tegelijkertijd geeft mijn rechterbovenbeen lichte signalen van potentieel opkomende kramp (en als ik iets niét wil, dan is dat het!). Bart staat langs de kant en zegt vol vertrouwen dat als ik rustig doorloop haar vanzelf nog inhaal. Na 2,5 km vertelt een man bij het volgende keerpunt ’20 seconden’. Ik zie haar lopen en ondanks het (voor mijn gevoel) rustige tempo zie ik dat ik steeds dichterbij kom. Voordat ik weer bij het volgende keerpunt ben, loop ik op kop. Big smile, de kramp wordt minder, ik kom in de flow. Mijn lichte loopritme geeft me weer energie en mentaal herhaal ik m’n super mantra: “Light-light Easy-easy Smooth-smooth Smile-smile” (LESS = more). Leuk de aanmoediging van andere lopers en van de toeschouwers (er waren er stiekem toch best wat, gezellig!). Vanaf dat moment voelde ik een diep vertrouwen dat ik op het podium zou komen en dat ik met een voldaan gevoel zou gaan finishen. Bij ieder keerpunt merkte ik dat de voorsprong groter werd en ik besloot om rustig door te gaan: niets forceren, niet versnellen, vooral zorgen voor geen blessures, goed drinken (het was warrummm) en… volle bak genieten!

Mensen & Mindset

Wat helpt mij om dit alles zo goed mogelijk voor te bereiden? Mensen & Mindset, mijn twee belangrijkste ingrediënten. Ten eerste, een team van super lieve mooie mensen om me heen: alleen had ik nooit op deze manier een triatlon kunnen voltooien. De belangrijkste uit dit team is uiteraard Bart. Deze blog is te kort om te omschrijven wat hij allemaal doet om dit mogelijk te maken. Daarnaast de toppers bij Maresia, de triatlon verenging waar ik heb leren zwemmen (en nog steeds veel mag leren!). Verder ook dank aan Jacob van Velofysics voor alle super “aero-tips”, de mannen van fietsenwinkel Ventoux en zoveel lieve vrienden en familie voor de support.  

Het tweede belangrijke ingrediënt: MINDSET. En wat houdt dat in? Mindset is meer dan een positieve blik, het omvat heel veel, zoals bewustzijn, vertrouwen, keuzes durven maken, visualiseren en het geeft toegang tot mijn innerlijke kracht en energie. Zo pak ik de regie en creëer ik mijn flow. Op naar de halve triatlon in Mallorca!

Cheers, Happy Trigirl