Ruim 2,5 jaar geleden: een visioen van een hele triatlon. Zonder dat ik precies wist wat dit betekende voelde ik aan alles: dit wordt mijn nieuwe uitdaging! Geen focus op de fysieke uitdaging. Ik wil dit doen vanuit innerlijke kracht: een experiment om de kracht van mindset en ademhaling verder te ervaren en ontdekken. Dit visioen resulteerde in mijn eerste borstcrawl zwemles en al snel volgde een 3-jaren plan: 2019 een 1/4 triatlon, 2020 een halve en 2021 een hele triatlon. Uiteraard volgde een kleine wijziging in de planning (iets met een virus) en schoof alles een jaartje op. De geplande halve triatlon van 17 oktober 2020 was afgelopen zaterdag: op zaterdag 16 oktober, 2021, mijn verjaardag!


Iets met verwachtingen

Ondanks het inlezen, de voorbereidende kleinere triatlons, het trainen, het kletsen over dit event en de visualisaties… ik had het me niet zo voor kunnen stellen. Wat een grootse ervaring, beleving, happening…

Een dag om nooit te vergeten, om meerdere redenen: ten eerste hoe je de dag ervoor je fiets al inlevert en allemaal gekleurde tasjes voor de wissels krijgt (dan is het event eigenlijk al echt begonnen!), vervolgens op de dag zelf het zwemmen in de zee, een indrukwekkend mooi fiets parcours, al het publiek en de hele sfeer. Daarnaast mijn persoonlijke verrassingen in dit event: gevallen én een tijdstraf van 5 minuten. Dat had ik vooraf zeker niet bedacht. Alles gebeurt voor een reden, dus blijkbaar mocht ik hier nog iets leren. Je kan het maar gehad hebben als ervaring ;)

BlubBlub
Het zwemmen in de zee was echt een hele bijzondere ervaring: zout, serieuze golven (vanaf het strand leek het na de branding vlak… dat was dus niet het geval!), prachtig helder diep water en de stroming: dit alles zorgde voor een totaal nieuwe zwembeleving. In het begin dacht ik nog: oké, de 1e km tegen de golven in is zwaar, daarna “vlieg” ik met de golven mee terug het strand op. Dat werkt blijkbaar dus toch anders… De terugweg voelde alles behalve soepel en snel; alsof je steeds weer iets terug in de zee werd getrokken. Plus dat je met die hoge golven moeilijk kon oriënteren: je zag het strand namelijk helemaal niet!

Desondanks kon ik wel goed aan alle techniek tips denken en m’n eigen ritme pakken. Ik genoot van de onderwaterwereld en probeerde te lachen met de vissen. Al met al voelde die 2 km zwemmen toch behoorlijk lang en zwaar. Achteraf was ik daarom extra positief verrast met de uiteindelijke zwemtijd van 40 minuten.

T1 & Fietsen
De wissel met de tasjes ging best soepel en ik stapte vol energie de fiets op. Twee ronden van 45 km met totaal ongeveer 1000 hoogtemeters lagen op mij te wachten. Afwachtend hoe het zou gaan met klimmen en dalen op m’n triatlon fiets en om wat energie te sparen voor de rest van de race ging ik in de 1e fietsronde niet volle bak. Het voelde heerlijk! Alsof ik vloog over de weg, ultiem genieten van de prachtige natuur hier op Mallorca en van alle supporters langs de kant.

Tijdstraf?!

Na ongeveer 30 km, op een klein “saai” vlakker stukje weg was het moment voor m’n 1e gelletje: op tijd denken aan de voeding is belangrijk bij de langere afstanden heb ik me laten vertellen. In de triatlon wereld wordt ‘nutrition’ ook wel de 4^e discipline van de triatlon genoemd. Terwijl ik bezig ben met het zakje netjes opbergen komt er een motor naast me rijden…. FUUUT: de dame tovert een blauwe kaart tevoorschijn.

Voor mij?! Ik begreep het eerst niet: wat bedoelt ze?! Blijkbaar vond deze dame van de jury dat ik te dicht op de jongen voor mij fietste. Tja, ik eet even, hij rijdt langzamer, ik kan lastig inhalen terwijl ik aan het eten ben toch?! Ook twijfel ik over die 12 meter maar goed prima; een kaart. Ik vraag nog even hoe en wanneer ik moet stoppen en het antwoord is: “I think 2 minutes, after 2nd round”. Oké, prima denk ik, deze beginnersfout heb ik dan maar vast gemaakt. Ik fiets vrolijk verder en ga door met inhalen van andere fietsers. De motor blijft mij “volgen” en om nog een issue met “draften” of “stayeren” te voorkomen neem ik expres extra ruim links over. Komt dezelfde - iets minder vriendelijke dame - mij wederom waarschuwen: ze vindt dat ik té ver links rijdt en ze geeft aan dat als ik zo doorga, gediskwalificeerd word voor “blocking”.

Dus… toen zat ik toch ineens minder ontspannen op je fiets. Ah fijn, adem in, paar keer lang uitademen en hoppa, knop om: dan maar stoppen met subtiel inhalen en als een dolle verder en sneller mensen inhalen. Het hielp me wel om beetje aan te zetten. 

Door naar ronde twee van het fietsen, nog 45 km te gaan, benen voelen goed; plan was om iets harder te gaan klimmen. En toen… ging het regenen. De druppels worden dikker en al snel voel ik in twee bochten m’n achterwiel wegglijden. Als ik ergens geen fan van ben, is het fietsen met regen (behalve op de MTB) en zeker niet op de tijdritfiets. M’n onderbuikgevoel was niet goed, extra voorzichtig even. 

Dan hoor ik een man roepen om de volgende haarspeldbocht heel wijd te nemen. Hij heeft een serieuze toon en het is duidelijk dat hier al mensen gevallen zijn. Ik stuur hem wijd in, ga gelukkig vrij langzaam in de klim, maar voel m’n achterwiel wegglijden en BAM: plat op het asfalt. Auw! Nog met 1 been vast… kan zelf niet opstaan. Gelukkig kreeg ik hulp van een lieve man en vrouw op de motor. Toen ik eenmaal aan de kant stond en m’n spullen bij elkaar had geraapt dacht ik nog, oké, valt mee, beetje bloed op knie en hand, Lets continue! Toen keek ik naar m’n fiets en zag m’n derailleur geheel verbogen tussen m’n spaken zitten - not good!

Kon m’n trappers niet meer draaien en dacht: einde van dit avontuur. Kort was ik al bezig met “hoe kom ik nu terug?!” Totdat ik besefte dat er wellicht wat te buigen viel. Na een paar minuten prutsen met mijn technische inzicht en ervaring ;) gingen de trappers weer rond en kreeg ik hoop… wellicht kan ik verder? En jawel! Alleen het schakelen was beperkt tot grote en kleine blad voor, achter stond “vast”. Helaas op een zwaar verzet. Als lichte klimmer dus een nieuwe uitdaging: lekker zwaar omhoog. Het vervolg van de klim waar ik gevallen was ging in eerste instantie nog best oké, tussen de 1 en 4% klimmen op een zwaar verzet kan nog wel, maar 6, 7, 9%…. Oehlala. Die bovenbenen: pfffff. Ik moest lachen om m’n eigen super mantra “ligh-light-easy-easy-smooth-smooth-smile-smile”. Van alles zat alleen die smile er nog op! 

Inmiddels begonnen ook steeds meer triatleten (en supporters) me aan te kijken zo van “zou je niet iets lichter schakelen…?!” I wish I could! Wellicht verklaarde het getik en lawaai van m’n fiets ook wel dat er iets niet helemaal gesmeerd liep…

Met dat klimmen op kracht schoot ik langzaam weer mensen voorbij die mij hadden gepasseerd toen ik plat op het asfalt lag. Vervolgens daalde ik echter als een schildpad (te bang om nog een keer te vallen) en kwam het merendeel mij weer voorbij. Overigens ook mede-atleten die onderweg vroegen hoe het met me ging omdat ze me hadden zien vallen. Dat geeft ook echt moed die team spirit!

De rest van de fietsrit was mijn focus op: niet vallen, minimaliseren van kramp in die bovenbenen en oppassen voor die dame van de jury. Ik had zin in de laatste wissel en keek uit naar het lopen. Ik was stiekem al aan het fantaseren over een heerlijke loop. Door het voorzichtige fietsen had ik een lage hartslag en wist ik dat ik nog voldoende energie over zou hebben voor het lopen.

En dat klopte, aan energie geen gebrek. Alleen m’n benen vertelde een ander verhaal….

Door de kramp heen lachen

Vlak voor de 2^e transitie mocht ik naar de “Penalty Box”. Hier bleek dat die blauwe kaart 5 minuten tijdstraf betekende ipv de beloofde 2 minuten. Daar sta je dan…  gelukkig stond Bart daar vlakbij en konden we even bijkletsen, dat gaf weer extra energie om te starten aan de hlave marathon.

Ready to run! 

De 2^e wissel ging ook prima: hoppa, schoenen aan en rennend de boulevard op. Zeelucht inademen en GO. Rustig starten de eerste paar km, even de benen laten wennen na het stilstaan van die straf en het fietsen op veel te zware verzet. Het publiek bij het lopen is geweldig: muziek, klappen, één groot feest in Peguera. Jammer van de frituurlucht op straat (serieus!) maar daar kon ik stiekem wel om lachen. Oke, terug naar de benen: ze voelen zwaar, veel zwaarder dan ik hoopte en iedere stap dat ik iets wil versnellen schiet de kramp er bijna in. Beetje geduld denk ik nog vol goede hoop: m’n benen worden vaak na een paar km beter. Ah fijn, dit keer niet, haha. De val op m'n rechterzijkant zorgde er ook voor dat m'n heup en knie anders bewogen dan ze normaal zouden doen. Het parcours hielp ook niet echt mee: 5x een 180 graden bocht waarin je ongeveer stil staat en weer opnieuw mag aanzetten. Ook zitten er stiekem best veel hoogtemeters in de ronde. Lang verhaal kort: het was 21 km door de kramp heen lachen. Gelukkig had ik al snel de mindset omgezet van ‘lekker versnellen’ naar ‘als ik het maar uit kan lopen’ en kon ik (ondanks de verkramping) genieten van het feest in Peguera. Bij het zien van de finish schoot ik vol: I made it!

Alle emotie van de dag kwam er uit… zo mooi om dat toe te mogen laten en te zien wat sport en een gezonde uitdaging kan doen. Wat een ontlading. Op zo'n moment gaat er zoveel door je heen. Moeilijk te omschrijven. De tranen op m'n wangen vertellen het. Tranen van geluk, voldoening. Tranen van verwondering en groei.

Nu - 3 dagen later - kijk ik met een heel voldaan gevoel terug naar m’n eerste halve triatlon en kijk ik nu al (ondanks de spierpijn van het verkrampte lopen en alle beurse plekken van het vallen) uit naar het volgende seizoen en de voorbereiding op de hele triatlon volgend jaar: 10 september in Almere!

To be continued….